Κυριακή 26 Ιουλίου 2009



Η πόλις των Καλαμών

Από την «Α βία» και δώθε στ’ Αρμυρό μέχρι τη Καλομμάτα μια κατρακύλα ο τόπος, κ’ είναι στενός, όλο πουρνάρια, σχίνα ελιές και φλόμο, γεμάτος φωνές, συντρίμματα από τεχνικές τελειώσεις, τσιμέντα, μερικές λεμονιές στη μέση και στο βάθος βιολιά από παράθυρα και βρώμικες πολυκατοικίες, πάνω από μια θάλασσα γαλάζια, που όλο ξερογλείφεται ακουμπώντας στα στραβά ποδάρια της πόλης μας.
Της πόλης των Καλαμών όπως ονομαζότανε στα παλιά τα χρόνια, τότενες που είχανε ακόμα μνήμες οι άνθρωποι και θέλανε να διατηρήσουν τη συνέχεια στα ονόματα, τους τόπους, και τους ανθρώπους. Τότε που θέλανε να κρατήσουν την εικόνα τους, έτσι όπως διαβήκανε στους αιώνες, να έχουνε τα αίματα σε βρασμό και τα μυαλά να τρέχουνε στις μνήμες του γένους και τα οράματα.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009



Ο « Νέδων»
το Θείον της πόλης καλλώπισμα

« Ούτως ο παραρρέων τη πόλει χείμαρρος θείον υπάρχει δια την πόλιν φυσικόν καλλώπισμα. Εις τους οφθαλμούς του περιπατούντος την άνοιξιν ή το φθινόπωρον επί της κοίτης του απεξηραμένης κατά το πολύ, μαγικόν θείον και ασυλλήπτου φυσικής καλλονής απλούται αμφιθέατρον. Δεξιά η Τούρλες κατάφυτοι εκ συκοδένδρων. Αριστερά τα Καλύβια και τα υψώματα του Αβραμιού. Εις το βάθος του ποταμού η ελικοειδής κοίτη του...Νομίζει τις ότι ευρίσκεται εις παμμέγιστον λουτήρα, του οποίου αι εσωτερικαί παρειαί χάνονται εις το βάθος πυκνών φυλλωμάτων σκιερών δένδρων και θάμνων αρωματικών. Και την φανταστικήν ταύτην σύλληψιν την ενισχύει πειστικώς το κελάρυσμα του δια των ποδών του διαβάτου με ελαφρύν ψίθυρον διολισθαίνοντος ύδατος....»

Αυτό το “θείον της πόλεως καλλώπισμα”, όπως έγγραψε λογοτέχνης της εποχής του 1905 που από τους αρχαίους χρόνους έρεε ακατάπαυστα ως χείμαρρος μέσα στη πόλη, το κατέστρεψε η μικρόνοια, ο κομπλεξισμός, το αδηφάγο καταστροφικό μένος για πλουτισμό τιποτένιων ανθρώπων μαζί με την απόλυτη αδιαφορία των καλαματιανών και το μετέτρεψαν στον ανοιχτό οχετό που υπάρχει σήμερα, αυτή τη ντροπή της πόλης, που φέρει ακόμα το όνομα « Νέδων» και χρησιμεύει πλέον ως φορεύς παντός ακαθάρτου ύδατος και σεσηπότος αντικειμένου που απορρίπτεται από τη λαχαναγορά και τους υπονόμους ομβρίων της περιοχής …

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

υπόκρουση φωτός

Την αμφισβήτηση λένε πράξη γενναία. Μια δειλία όμως χαρακτήριζε την υπόκρουση του φωτός κάτω από τη φτέρνα του ήλιου. Ήταν τα εδώδιμα και αποικιακά ίσως που μπέρδευαν την ισορροπία της συντήρησης. Ισως και να ήταν οι παραδεκτές συνισταμένες μιας δημοκρατικής πολιτείας που νοηματικά ξεπέρασαν το σκοπό της λήθης. Το όργανο της μέτρησης πάντως απλώθηκε και κυρίεψε τις τάξεις τη εμφροσύνης και του διλήμματος. Άλλωστε η δύναμη της οπισθοδρομικότητας ξεπέρασε τα παραδεκτά όρια της πολιτικής ευθύνης και η υποψία γέννησε χιλιάδες εποίκους του χώρου της ανάγκης.
Η αμφισβήτηση δεν ήταν ποτέ γενναία. Μια δειλία χαρακτήριζε την υπόκρουση του φωτός κάτω από τη φτέρνα του ήλιου. Ήταν τα εδώδιμα και αποικιακά ΄ίσως που μπέρδευαν την ισορροπία της συντήρησης. Όμως οι παραδεκτές συνιστάμενες μιας δημοκρατικής πολιτείας νοηματικά ξεπέρασαν το σκοπό της λήθης. Το όργανο της μέτρησης απλώθηκε και κυρίεψε τις τάξεις τη εμφροσύνης και του διλήμματος. Άλλωστε η δύναμη της οπισθοδρομικότητας ξεπέρασε τα παραδεκτά όρια της πολιτικής ευθύνης και η υποψία γέννησε χιλιάδες εποίκους του χώρου της ανάγκης.